Βούλα παιδί μου!

Βούλα παιδί μου!

Επίτρεψέ μου αρχικά αυτή την προσφώνηση γιατί η ξεκάθαρη ειρωνεία της δεν απευθύνεται σε σένα αλλά σε εκείνους τους μαϊντανούς που φορούν τον μανδύα της αριστεράς και σπεύδουν να σου σκουπίσουν τα ποτισμένα με στεροειδή δάκρυα και να σε κεράσουν συντροφικά σουβλάκια στο επόμενο φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Σε αντίθεση με τον καλό θείο Διονύση, δεν έχω την παραμικρή επαφή με τον αθλητισμό και ειδικά με το εκτρωματικό του αδερφάκι που λέγεται επαγγελματικός αθλητισμός. Παρόλ’ αυτά νιώθω σα να σε ξέρω. Είσαι ο γείτονας που αρνείται τη ρετσινιά του ρατσιστή αλλά αποθηκεύει στο κινητό του τα ονόματα των Αλβανών που δουλεύουν στην οικοδομή του με το πρόθεμα Αλβ “για ευκολία”. Είσαι ο μπατζανάκης που κάνει repost στο facebook τα μηνύματα μίσους της Χρυσής Αυγής “για πλάκα” αλλά ψηφίζει ΠΑΣΟΚ γιατί χάρη σ’αυτούς πληρώνει το νοίκι του. Είσαι η ξαδέρφη που ψήφισε τους φασίστες στις τελευταίες εκλογές επειδή κάποιος πρέπει να κάνει κάτι με όλους “τους Αφρικανούς στην Ελλάδα”. Είσαι ο κλώνος της Φανής Χαλκιά που αποδίδει τη νίκη της μεθυλτριενολόνης στο “Ελληνικό DNA”. Πολλά εισαγωγικά, πολλές δικαιολογίες.

Θέλω να σου πω και κάτι άλλο. Όχι, δεν θα σε λιβανίσω με ένδοξες πορδές του αριστερού μου παρελθόντος. Μια ιστορία θέλω να σου πω που με συγκινεί.

Το 1968 οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν στο Μεξικό. Ίσως να γνωρίζεις ότι οι αγώνες αυτοί είναι περισσότερο γνωστοί για 2 αθλητές, τον Tommie Smith και τον John Carlos: δυο μαύρους αθλητές των ΗΠΑ που τερμάτισαν πρώτος και τρίτος αντίστοιχα στον τελικό 200 μέτρων. Στην απονομή, οι δύο ολυμπιονίκες παρέλαβαν τα μετάλλιά τους χωρίς παπούτσια, αλλά φορώντας μαύρες κάλτσες – σύμβολο της φτώχειας των μαύρων. Στη διάρκεια του εθνικού ύμνου φόρεσαν μαύρα γάντια και ύψωσαν τις γροθιές τους σε μια από τις πιο εικονικές εμβληματικές πολιτικές διαμαρτυρίες που έχουν γίνει στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, ενάντια στο ρατσισμό που μαινόταν στην αμερικάνικη κοινωνία. Θα έχεις δει τη φωτογραφία, φαντάζομαι.

Θα παρατήρησες, λοιπόν, ότι στη φωτογραφία υπάρχει κι ένα τρίτο, πιο user friendly πρόσωπο. Είναι ο Peter Norman, ο Αυστραλός αθλητής που κέρδισε τη δεύτερη θέση. Κι αυτού του τύπου η ιστορία είναι που με συγκινεί. Αυτό το 26χρονο “παιδί” λοιπόν, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του ήρθε αντιμέτωπο με μια απόφαση. Αντίστοιχη με αυτή που πήρες κι εσύ όταν πόσταρες στο twitter σου φωτογραφίες με τα χρυσαυγίτικα περίστροφα, όταν διέδωσες από το μέσο επικοινωνίας σου με τους φαν σου την προπαγάνδα της χρυσής αυγής, όταν έκανες το αθώο αστειάκι που οδήγησε στον αποκλεισμό σου από την ολυμπιακή αποστολή.

“They asked Norman if he believed in human rights. He said he did. They asked him if he believed in God. Norman, who came from a Salvation Army background, said he believed strongly in God. “We knew that what we were going to do was far greater than any athletic feat. He said, ‘I’ll stand with you’.” Carlos said he expected to see fear in Norman’s eyes. He didn’t. “I saw love.

O Norman αποφάσισε να στηρίξει τη διαμαρτυρία των συναθλητών του. Δανείστηκε ένα σήμα της  OPHR (Olympic Project for Human Rights) και το φόρεσε ως ένδειξη αλληλεγγύης. Όταν ήρθε η ώρα της απονομής, ο Carlos είχε ξεχάσει τα γάντια του στα αποδυτήρια. Με προτροπή του Norman, οι δύο αμερικάνοι μοιράστηκαν τα γάντια του Smith, προσθέτοντας μια συγκλονιστική ασυμμετρία στην φωτογραφία που απαθανάτισε το γεγονός.

Ο Norman δεν ήταν Αμερικάνος και δεν ήταν μαύρος. Ο Norman, δεν ύψωσε τη γροθιά του, απλά φόρεσε ένα σήμα εγκεκριμένο από την ολυμπιακή επιτροπή. Ο Norman γιουχαΐστηκε και τιμωρήθηκε για τη στάση που επέλεξε, όπως και οι δύο συναθλητές του. Ο Norman αποβλήθηκε για 2 χρόνια από την αθλητική επιτροπή της Αυστραλίας, λοιδωρήθηκε από τα media  και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το ’72, παρόλο που βάσει των χρόνων του προκρινόταν. Βλέπεις Βούλα, ο τότε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής ήταν ο Avery Brundage, o οποίος, όπως κι εσύ, θεωρούσε ακίνδυνους και απολίτικους τους Ναζιστικούς χαιρετισμούς στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου αλλά θα ‘λεγε κανείς ότι “χρησιμοποίησε το μάξιμουμ της πειθαρχικής του δύναμης” σε όσους συμμετείχαν ή στήριξαν αυτή την κίνηση.

Στην τελική, ο  Norman τιμωρήθηκε βάσει της ίδιας αρχής που απέκλεισε κι εσένα, η οποία απαγορεύει ρητά την προώθηση πολιτικών ιδεών στους Ολυμπιακούς αγώνες. Σε αντίθεση με σένα, τα γόνατα του Norman δεν κόπηκαν, παρόλο που έφτασε κοντά να χάσει το πόδι του το ’85 που συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικό αγώνα έπαθε ρήξη τένοντος και συνέχισε να τρέχει μέχρι να τερματίσει. Σε αντίθεση με σένα, ο Norman δεν δήλωσε ποτέ να χάνει τον ύπνο του και τελικά αυτό είναι που διαχωρίζει έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει τις προσωπικές του ευθύνες  και ζει με τις συνέπειες των πράξεών του από ένα μουνόπανο βουτηγμένο στα προνόμια που ποστάρει ρατσιστικά αστειάκια περιμένωντας να τη βγάλει καθαρή και μυξοκλαίει όταν χάνει την ευκαιρία να συνταξιοδοτηθεί από τις ένδοξες Ένοπλες Δυνάμεις.

Τουλάχιστον εσύ έχεις τη στήριξη της φάλαγγας των γελοίων και των κρετίνων: των βλαμμένων που βλέπουν στην περίπτωσή σου την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και των μισαλλόδοξων. Σου αξίζει.

Ενας τυχαίος μαλάκας ονόματι

Βεεμώθ.

Edit: Κάποιος στο phorum έθεσε το ευφυέστατο επιχείρημα ότι ένα λάθος σε ένα κείμενο 823 λέξεων καθιστά το νόημά του άκυρο. Τον ευχαριστώ για την επισήμανση και αναμένω να συνεισφέρει με κάτι καλύτερο από ad hominem  επιθέσεις.

Go hug a tree and die you fuckin’ hippie

Πολύ θα ήθελα να περιορίσω την απάντησή μου στον τίτλο και να γλιτώσω μισή ώρα από τη ζωή μου αλλά έπρεπε να συμμορφοθώ με τους κανόνες: “Δεν δημοσιεύονται σχόλια με υβριστικούς, απαξιωτικούς, ανυπόστατους ή προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, που δεν σχετίζονται άμεσα με το θέμα του δημοσιεύματος, αναφέρονται σε τρίτους, παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα ή ξεπερνούν με οποιοδήποτε τρόπο τους κανόνες του δημοκρατικού και αξιοπρεπούς διαλόγου.”

Anyway, για τη χαρά του trolling αφήνω το σχόλιό μου κι εδώ για την περίπτωση που δεν δημοσιευτεί ποτέ στον αρχικό προορισμό του.

Είναι ίσως ένα από τα μαρτύρια του Προμηθέα, οι ωδές του στη φωτιά να καλύπτονται από μηδενιστικές ιαχές σε στιγμές μεγάλων τραγωδιών. Ο αρθογράφος επιλέγει να ακολουθήσει τον δρόμο του πανικού και της ισοπέδωσης. Δεν μπορώ παρά να σταθώ με έκπληξη μπροστά στη σύγκριση που επιχειρεί ο αρθογράφος των γεγονότων που διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στο Φουκουσίμα με το Τσέρνομπιλ και (πόσο λαϊκίστικο) τη Χιροσίμα. Αυτό που επιλέγει να αγνοήσει, φυσικά, είναι ότι η πρόσφατη τραγωδία στην Ιαπωνία δεν μπορεί, παρά μόνο με τους λογικούς ακροβατισμούς στους οποίους ο αρθογράφος επιδίδεται χωρίς δίχτυ ασφαλείας, να αποδωθεί σε ανθρώπινο παράγοντα. Η τεχνοφοβία στο συγκεκριμένο άρθρο είναι οι παροπίδες που επιτρέπουν να αγνοηθούν τα πιο εξόφθαλμα γεγονότα: ότι ένα πυρηνικό εργοστάσιο σχεδιασμένο με προδιαγραφές 40 ετών, λίγο πριν «συνταξιοδοτηθεί» και δώσει τη θέση του σε πιο σύγχρονα και ασφαλή συστήματα, χτυπημένο από έναν από τους πιο δυνατούς σεισμούς στην ιστορία της Ιαπωνίας και στη συνέχεια από αντίστοιχα ισχυρό τσουνάμι, έχει δείξει αξιοθαύμαστη αντοχή. Ίσως να είναι νωρίς για να σταθούμε με θαυμασμό απέναντι σε αυτό το ανθρώπινο επίτευγμα (αν και τα τελευταία νέα προβλέπουν θετική εξέλιξη). Δεν είναι όμως νωρίς να σωπάσουμε τις φωνές του πανικού και να αφήσουμε να ακουστεί η αλληλεγγύη σε ένα λαό που δοκιμάζεται από μια τεράστια φυσική καταστροφή. Είναι αντίθετα άσκοπο να υμνούμε την ματαιότητα των σύγχρονων αναγκών μας και να αναπολούμε την εποχή που κοιμόμασταν στο χώμα, ένα με τη φύση (με προσδόκιμο ηλικίας δεκαετίες μικρότερο από το σημερινό). Η άρνηση την τάσης του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο δεν μπορεί να προσφέρει γόνιμο έδαφος για προβληματισμό. Η ανάγκη αυτή συνεπάγεται τεχνολογική ανάπτυξη και όχι η φιλαργυρία των αστών. Η ύβρις του Προμηθέα αντιπροσωπεύει την πιο βαθιά ανάγκη του είδους μας, ο μόνος τρόπος να τη δαμάσουμε με την ηθική είναι να την αναγνωρίσουμε σε όλη τη θαυμαστή της ισχύ. Η άρνηση και η ρομαντική επίκληση σε μια εποχή περιορισμένων αναγκών, πόρων, επικοινωνίας είναι τουλάχιστον άγονη και υποκριτική.

Update: Βλέπω ότι είναι πολύ δύσκολο για πολλούς να αντισταθούν στον παραλληλισμο της Χιροσίμα με το Φουκοσίμα. Είναι σα να λες σε κάποιον που δέχτηκε επίθεση με φλογοβόλο ότι έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός πριν αποφασίσει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με βενζινοκίνητο όχημα.

Hope is a four letter word

Όταν οι νέοι:

• Πιστεύουν στο Θεό
• Εκπαιδεύονται στα όπλα
• Τηρούν τους νόμους

Τότε η πατρίδα έχει πολλές ελπίδες.

Και όταν ένας άθεος επιστρέφει από την έξοδό του με παρέα έναν γιωτά κι έναν χασικλή αναρωτιέται, διαβάζοντας το παραπάνω ρητό στην είσοδο του στρατοπέδου, γιατί η πατρίδα έπρεπε να μας φέρει 1000 χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας για να μας πει ότι θα προτιμούσε κάποιους άλλους στη θέση μας.

Σήμερα το όνομά μου είχε αναγραφεί μεταξύ άλλων στη λίστα αυτών που θα φορούσαν στολή εξόδου και θα συνόδευαν τον επιτάφειο στην περιφορά του. Στο άκουσμα της λέξης άθεος ο τυπικός καραβανάς με κοιτά με μισάνοιχτο στόμα, προσπαθεί να συλλαβίσει τους ήχους που βγαίνουν από τα χείλη μου και καταλήγει να με ρωτάει κάτι που στο μυαλό του ακούγεται αρκετά εξύπνο για να ξεκινήσει μια αξιοπρεπής συζήτηση, του τύπου “και τι κερδίζεις με αυτό;”

Έχοντας αποδεσμευτεί από το εκκλησιαστικό μου καθήκον, μου ανατέθηκε η καθαριότητα του γραφείου του αξιωματικού υπηρεσίας: σκούπισμα, σφουγγάρισμα, τίναγμα κουβερτών, στρώσιμο κρεβατιού. Ο ανθυπασπιστής στο μεταξύ εξηγούσε ότι έχει κόλλημα με την καθαριότητα στον χώρο που εργάζεται και να μην παρεξηγούμαστε που μας λέει μαλάκες, σχήμα λόγου είναι (σκούπισες κάτω από το κρεβάτι;) και δεν προσπαθεί να μου κάνει κήρυγμα, απλά ενδιαφέρεται για τον τρόπο που σκέφτομαι (δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης – όχι, άθεος είμαι -καλό σφουγγάρισμα θέλω ε; έχω κόλλημα σου λέω).

Τελικά νομίζω ότι κατάφερα να μην πάρω προσωπικά το ότι με έλεγε μαλάκα που και που, αν και έχω την εντύπωση ότι αν μια ανώτερη δύναμη παρακολουθούσε τη σκηνή θα είχε διαφορετική γνώμη.

– Μάπα ο φάκελος που μου έφτιαξες μεγάλε.
– Ναι ε;
– Εμ… εσένα σου αρέσει; Γιατί να αρέσει σε μένα; Και τι κερδίζεις τελικά που είσαι άθεος;
– (Ξαναφτιάχνοντας τον φάκελο) Την ησυχία μου.

Εκλογές (βαρετό αριθμητικό παράδειγμα)

Μεταφέρω την άποψη που έγραψα εδώ για να επεκταθώ με ένα πιο μεγάλο και βαρετό ποστ.

Κατ’αρχάς με την queenie συμφωνούμε ως προς την απέχθεια προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, συμφωνούμε ως προς την ανοησία της αποχής ως τρόπου έκφρασης της απέχθειας αυτής αλλά διαφωνούμε στον τρόπο που τελικά αποφασίζουμε να συμμετέχουμε στην κοροϊδία των κοινοβουλευτικών εκλογών.

Παρακάτω ακολουθεί ένα αριθμητικό παράδειγμα. Οι αριθμοί δεν είναι ακριβείς, όμως αναλογικά αντιστοιχούν πάνω κάτω στην πραγματικότητα.

Σε μια χώρα με 1000 κατοίκους γίνονται εκλογές. Το πρώτο κόμμα προκειμένου να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση χρειάζεται ένα ποσοστό αρκετά μικρότερο από 50%, ας πούμε 40%. Χρειάζεται, λοιπόν 400 ψήφους. Από τους 1000 κατοίκους οι 100 δεν εμφανίζονται να ψηφίσουν. Το πρώτο κόμμα χρειάζεται το 40% από τους 900 ψήφους, καθώς το ποσοστό βγαίνει από τα έγκυρα ψηφοδέλτια. Οι απέχοντες, λοιπόν, έχουν μειώσει τους απαιτούμενους 400 ψήφους στους 360.

Από τους 900 που ψήφισαν οι 100 επέλεξαν να ψηφίσουν άκυρο. Πόσο ηχηρό είναι το μήνυμά τους; Αρκετά, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Αντί να δηλώσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική του πρώτου κόμματος έχουν καταφέρει να ελαττώσουν ακόμα περισσότερο τον αριθμό των απαιτούμενων ψήφων στο 40% των 800 έγκυρων ψηφοδελτίων, δηλαδή στους 320.

Η αποχή και το άκυρο ως τρόποι διαμαρτυρίας έχουν ακριβώς την ίδια επίδραση στο τελικό αποτέλεσμα. Επιτρέπουν σε λιγότερους να αποφασίζουν για το αποτέλεσμα.

Η περίπτωση του λευκού έχει ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα λευκό σημαίνει δεν εμπιστεύομαι κανέναν από τους υποψήφιους να με κυβερνήσουν. Αυτό δημοκρατικά σημαίνει ότι το ποσοστό των λευκών αντιστοιχεί σε κενές βουλευτικές έδρες. Ωστόσο, το κατοχικό σύνδρομο μεταφρασμένο στα κοινοβουλευτικοδημοκρατικά ορίζει ότι οι βουλευτικές έδρες είναι πολύτιμο αγαθό για να πάνε χαμένες. Έτσι, όπως η γιαγιά πιέζει το παχύσαρκο παιδάκι να φάει όλο το φαί που δεν χρειάζεται, για να μην πάει χαμένο, έτσι και το εκλογικό σύστημα πιέζει παχύσαρκους και άχρηστους υποψήφιους να γεμίσουν τις βουλευτικές έδρες, όσο ηλίθιοι και άχρηστοι κι αν είναι. Τι γίνεται με τους 50 που αποφάσισαν να ψηφίσουν λευκό λοιπόν; Ότι ακριβώς γίνεται και με τους απέχοντες και τα άκυρα. Η γνώμη τους αγνοείται και το πρώτο κόμμα χρειάζεται μόλις το 40% από τις 750 ψήφους, δηλαδή 300, για να αποκτήσει αυτοδυναμία.

Δεν έχουμε τελειώσει όμως, καθώς υπάρχουν κι άλλα κόμματα εκτός από το πρώτο. Ο νόμος ορίζει ότι για να μπει κάποιο κόμμα στη βουλή πρέπει να έχει τουλάχιστον 5% από τα προσμετρούμενα ψηφοδέλτια. Ο αριθμός τον κομμάτων στην μικρή χώρα που μελετούμε βγαίνει ως εξής:

• Σε κάθε ομάδα 20 αριστερών αντιστοιχεί ένα κόμμα. Με ένα πλούσιο αριστερό παρελθόν κι έναν εμφύλιο στην ιστορία της, η χώρα αυτή διαθέτει 120 αριστερούς, άρα 6 αριστερά κόμματα. Από αυτά, τα δύο διεκδικούν να μπουν στη βουλή, τα υπόλοιπα δεν θέλουν να τους ψηφίσει κανείς γιατι είναι όλοι τους ρεβιζιονιστές. 4 κόμματα έξω λοιπόν.
• 2-3 πρώην βουλευτές που δεν παραδέχονται ότι φεύγοντας από το μητρικό κόμμα έχασαν την πελατεία τους. Ας πούμε 3 ακόμα κόμματα χωρίς ελπίδα.
• Το 10% του πληθυσμού αποτελείται από τηλεπερσόνες, δηλαδή 100 τηλεπερσόνες, το 60% των οποίων πολιτεύεται. Οι περισσότερες τηλεπερσόνες απορροφούνται από τα μεγάλα κόμματα, όμως το 5% που μένει απ’έξω φτιάχνει το δικό του κόμμα. 3 ακόμα κόμματα.

Συνολικά η βουλή θα φιλοξενήσει 4 κόμματα και θα μείνουν απ’ έξω άλλα 10. Ας θεωρήσουμε ότι από τους 750 που αποφάσισαν να ρίξουν έγκυρο ψηφοδέλτιο σε κάθε “μικρό” κόμμα αντιστοιχούν 3 ψηφοφόροι. Έχουμε, λοιπόν, 30 ψήφους σε κόμματα που δεν μπαίνουν στη βουλή και 720 σε κόμματα που μπαίνουν. Πως χωρίζονται λοιπόν οι έδρες; Σε ένα δημοκρατικό σύστημα που η έννοια της συνεργασίας στην εξουσία είναι ταυτόσημο με το “θα μας φάνε οι Τούρκοι”, ο νόμος ορίζει ότι όσο περισσότεροι είναι οι ψηφοφόροι που μένουν έξω από την βουλή, τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που απαιτείται από το πρώτο κόμμα για να πάρει αυτοδυναμία. Έτσι οι 30 ψήφοι στα μικρά κόμματα, έχουν ρίξει το απαιτούμενο ποσοστό από 40% σε 36%. Και το 36% του 750 είναι 270.

Ανκεφαλαίωση. Στην χώρα που περιγράψαμε, αρκεί 270 άνθρωποι από τους 1000 να ψηφίσουν ένα κόμμα για να του δώσουν αυτοδυναμία. Αφού κρατήσω ενός λεπτού σιγή για την αρχή της πλειοψηφίας αναλογίζομαι τι μπορεί να κάνει κάποιος που σιχαίνεται τους 4-5 που διεκδικούν φωνή στη βουλή. Σε ένα καταφανώς άδικο σύστημα δεν μπορεί να κάνει τίποτα που ταυτόχρονα να τον εκφράζει και να φέρνει πρακτικό αποτέλεσμα. Η γνώμη μου έιναι ότι υπάρχουν 2 επιλογές. Είτε κλείνεις τα μάτια και τη μύτη και το ρίχνεις σε κάποιον που σιχαίνεσαι λιγότερο από τους άλλους με σκοπό να αποδυναμώσεις το πρώτο κόμμα και να το υποχρεωσεις να συνεργαστεί με κάποιο μικρότερο. Είτε κάνεις σαμποτάζ, καις μια κάλπη και πας φυλακή.

Το παράδοξο του Ζήνωνα στην συγγραφή εργασιών

Το παράδοξο του Ζήνωνα είναι αυτό στο οποίο ο Αχιλλέας συναγωνίζεται στο τρέξιμο με μια χελώνα. Κάνει το λάθος να της δώσει ένα μικρό προβάδισμα, καθώς έχει αρκετή αυτοπεποίθηση ότι θα την προσπεράσει σε 2-3 βήματα. Κι όμως, όταν αρχίζουν το τρέξιμο, ο Αχιλλέας βρίσκει την χελώνα πάντα λίγο μπροστά του, η απόσταση μεταξύ τους μειώνεται αλλά το βήμα που θα του δώσει το προβάδισμα δεν έρχεται ποτέ. Κάθε φορά που ο Αχιλλέας καλύπτει ένα μέρος της απόστασης, η χελώνα έχει προχωρήσει ελάχιστα μπροστά, διατηρώντας το προβάδισμα.

Το παράδοξο στην παραπάνω ιστορία είναι προφανές για οποιονδήποτε αγώνα ταχύτητας, ωστόσο βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση της συγγραφής διατριβών, διπλωματικών, γενικότερα εργασιών. Εδώ και μια βδομάδα, αντιμετωπίζω αυτό ακριβώς το παράδοξο. Το κείμενο της ενδιάμεσης κρίσης μου*είναι την μία μέρα στην κατάσταση λίγο πριν το τέλος του, για να γίνει την επόμενη ελάχιστα πριν το τέλος του, για να γίνει απειροελάχιστα πριν το τέλος του κ.ο.κ. Για παράδειγμα, απομένει να προσθέσω λίγες αναφορές στην βιβλιογραφία. Μόλις τελειώσω τις ανφορές, το κείμενο έχει προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά και χρειάζεται ελάχιστες αλλαγές, οι οποίες αλλαγές θα χρειαστούν άλλη μια αναφορά…

Το συμπέρασμα που προκύπτει: Η κατάσταση “ΕΤΟΙΜΗ” για μια χ εργασία είναι μια ιδεατή κατάσταση την οποία η εργασία δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ, στην οποία ωστόσο συγκλίνει ολοένα περισσότερο όσο δουλεύεις γι’ αυτήν. Ο ένας τρόπος να τελειώσει είναι να φτάσει η προθεσμία στην οποία πρέπει να παραδωθεί οπότε όσο “ΕΤΟΙΜΗ” κι αν είναι την παραδίδεις. Ο άλλος τρόπος είναι να θέσεις ένα κατώφλι (πχ 99.5% “ΕΤΟΙΜΗ”) το οποίο όταν το φτάσεις θα σταματήσεις να γράφεις. Και στις δύο περιπτώσεις είναι θέμα χρόνου να ξαναδιαβάσεις την εργασία και να σκεφτείς “μα τι μαλακίες έγραφα ρε πούστη”.

*Η ενδιάμεση κρίση είναι αυτό που προηγείται της έσχατης κρίσης. Μια τυπική μαλακία πριν την κανονική παρουσίασης της διατριβής, που έχει νόημα όταν γίνεται στο μέσο της διαδικασίας του διδακτορικού αλλά κανένα απολύτως νοήμα όταν γίνεται λίγους μήνες πριν το τέλος του. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που οποιοσδήποτε λογικός κανονισμός στην Ελλάδα χάνει την ουσία του και μετατρέπεται σε γραφειοκρατική ρουτίνα χωρίς πρακτική αξία.

Thick people #3: Tribute (Aygoystiatikh sonata)

Προσπαθώ να ξεσκουριάσω γιατί όλη μέρα φτιάχνω γραφήματα και βγάζω στατιστικά από σήματα που κατέγραψα πριν ένα χρόνο ακριβώς. Όταν δεν κοιτάζω τον αφαλό μου δηλαδή, τον βρώμικο, άπλυτο αφαλό μου, δεν έχει νόημα να πλυθώ, έχω κάτι μέρες να βγω από το σπίτι, μυρίζουν οι μασχάλες μου, μαυρίζουν οι πατούσες μου, μακραίνουν τα γένια μου και πέφτουν τα μαλλιά μου. Τι όμορφη που είναι η Αθήνα τον Αύγουστο, αλήθεια, αλλά όποιο μουνόπανο το είπε βγαίνει τουλάχιστον από το σπίτι του, εγώ κάθομαι μπροστά στην οθόνη, μετά διάλειμμα στην άλλη οθόνη, το pc κρασάρει, ανοίγω το λάπτοπ, τρεις οθόνες κι ένας λέτσος. Η ενδιάμεση πρέπει να βγει μέχρι τον Σεπτέμβρη και η διατριβή μέχρι τον Δεκέμβρη.

Ανοίγω το mail και βλέπω:

aπλώς δεν έπρεπε να μπω πριν τηλ. ξανα.

Καλό καλοκαίρι

Που μπήκε; Να τηλ.; Ξανά;;; Καλό καλοκαίρι;

Α ναι, δεν την ξέρετε την Φ. Από τότε που τέλειωσε την διπλωματική της που κράτησε τρία χρόνια, τρία χρόνια στα οποία την έχω δει να προσπαθεί με επιμονή να χωρέσει ένα usb σε floppy drive, να αναρωτιέται γιατί αυτός ο διακόπτης δεν κάνει τον εξαερισμό να φωτοβολεί, να τσακίζεται σε ανοιχτές ντουλάπες και να ζητάει συγνώμη από τις πόρτες, να μου λέει χρόνια πολλά επειδή είναι τα γενέθλιά της, να καίει ότι μπορεί να καεί σε ένα εργαστήριο ηλεκτρονικής και κάποια που δεν φανταζόμουν ότι καίγονταν, να με λέει ψυχασθενή επειδή όποτε της μιλάω φωνάζω… τι έλεγα; ναι, από τότε που τελειωσε, κατέστρωσε σχέδιο να μου αποδείξει ότι είμαι μεγάλο αρχίδι.  Το αυταπόδεικτο δηλαδή. Στέλνοντάς μου mail.

Reply:

Δεν έπρεπε αλλά δεν θα γίνει αλλιώς. Το αντίθετο ενδείκνυται.

Είμαι σίγουρος ότι στην απάντησή μου κρύβεται κάποιο νόημα. Που θα το ανακαλύψει μόνο εκείνη. Και θα μου απαντήσει σε μερικούς μήνες σα να μην πέρασε μια μέρα.

Αρχικά της απαντούσα σοβαρά. Σαν καλό αρχίδι. Στο πρώτο της mail απαιτούσε να πάω να την βρω για να μου επιστρέψει το κλειδί του εργαστηρίου. Της είπα την Δευτέρα θα είμαι στο εργαστήριο, να περάσει μετά τις 11. Μου είπε όχι, βαριέται. Σε ένα mail 500 λέξεων της εξήγησα πόσο με απασχολεί το πως νιώθει, πόση διάθεση έχω να ασχολούμαι με τις παπαριές της, και πόσο ηλίθια είναι. Τα αυτονόητα. Ήρθε και άφησε το κλειδί. Το mail το διάβασε μετά. Και μου έστειλε εκ των υστέρων απάντηση:

Subject: Asynarthsies les esy

An e;ixa diab;asei to “gr;ama den tha erxomoun.

Reply:

Σt’arxiδia mou. Thes na ertheis na to pareis pisw? Mη me ksanaenoxliseis se parakalw.

Και φτάνουμε στο τελευταίο mail που το παρέθεσα πρώτο. Gia sasp;ens. Και την Αθήνα που είναι το ίδιο μπουρδέλο και τον Αύγουστο αλλά τουλάχιστον είναι διασκεδαστική όσο τα e-mail είναι τσάμπα.

Hunting season

Πίσω στην Αθήνα μετά από παρατεταμένες διακοπές και είμαι στο δωμάτιό μου, πίνoντας το καφεδάκι μου και χαζεύοντας φωτογραφίες (αναζητώντας κάποιο στιγμιότυπο από το Amsterdam που θα μπορούσα να ποστάρω χωρίς να με εκθέσει) όταν συνειδητοποιώ ότι έχω παρέα. Παρέα με 6 πόδια, τεράστιες κεραίες και την ενοχλητική ικανότητα να σουλατσάρει με άνεση στον εντελώς κατακόρυφο τοίχο μου. Ξεπρόβαλλε* σιγά σιγά πίσω από την οθόνη μου, συνέχισε να ανεβαίνει μέχρι τον πίνακα που καρφώνω φωτογραφίες και εισιτήρια από συναυλίες, έκανε μια στάση στο εισιτήριο των tool και συνέχισε δεξιά πάνω από μια στίβα με βιβλία.

weapon #1: fail

Σιχαίνομαι τις κατσαρίδες, αλλά αυτό δεν είναι νέο, δεν ξέρω κανέναν που να τις βρίσκει χαριτωμένες. Το πρόβλημά μου είναι ότι όταν δεν βρίσκονται στο πάτωμα δεν ξέρω πως να τις σκοτώσω και όταν βρίσκονται στο πάτωμα είναι πιο γρήγορες από μένα. Το συχνότερο όπλο μου εναντίον τους είναι τα χημικά. Αν εξαιρέσεις ότι είναι δεν είναι η πιο οικολογική λύση (αλλά εδώ που τα λέμε στ’ αρχίδια μου για μια φύση που παραβιάζει τον αδιαπραγμάτευτο όρο μου, ότι οτιδήποτε ζωντανό σε αυτό το μέγεθος μπαίνει στο σπίτι μου πρέπει να έχει χαριτωμένη μουσούδα και να νιαουρίζει) είναι η πιο ανώδυνη, χωρίς splatter, και προσφέρει αρκετό χρόνο να πανηγυρίσεις θριαμβευτικά φωνάζοντας πάρτα μωρή καριόλα, όσο το θύμα σφαδάζει ανάσκελα. Η μυρωδιά δεν είναι πρόβλημά, συνηθίζεις μετά από λίγο, ως άλλος Lt. Col. Kilgore, να ξυπνάς μαζί της. Καθώς συνέχιζε την βόλτα της πάνω από τα βιβλία μου σκεφτόμουν ότι η θέση της καθιστούσε το αποτελεσματικότερο όπλο μου άχρηστο. Μια ριπή θα την έριχνε πάνω στα βιβλία μου και καθώς η πρώτη ριπή καταφέρνει μόνο να τις κάνει υπερηχητικές θα αναγκαζόμουν να την κυνηγήσω ανάμεσα στα βιβλία μου και το κρεβάτι μου. Απορρίπτεται.

weapon #2: fail

Το δεύτερο όπλο είναι η παντόφλα. Η παντόφλα είναι καλή φάση για τις μικρές κατσαριδούλες. Για κάτι τόσο μεγάλο, το χτύπημα με παντόφλα σημαίνει: απαίσιο χλατς, τεράστιο σημάδι στον τοίχο που απαιτεί καθάρισμα, μάζεμα του πτώματος και των διάσπαρτων μελών του, μούδιασμα στο χέρι από την αηδία που θα παραμείνει για όλη την ημέρα ή μέχρι να το κόψω (yeah I ‘m a pussy, fuck off). No way…

Το τρίτο όπλο που διαθέτω είναι το παραδοσιακό όπλο των Αβορίγινων κυνηγών, γνωστό ως μπούμερανγκ, που το χρησιμοποιούν στην Αυστραλία για να σκοτώνουν, φαντάζομαι, ότι πλάσματα θεωρούν εκεί απεχθή ή τροφή (ή και τα δύο απ’ όσο ξέρω). Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο όπλο μου το έφερε πριν από λίγο καιρό ένας φίλος, δεν είχα τον χρόνο να εξασκηθώ αρκετά και είπα να μην το δοκιμάσω.

weapon #3: fail

Το αδιέξοδο των προβληματισμών μου βρίσκει τον εχθρό ένα μέτρο πάνω από το μαξιλάρι μου με τάσεις καθόδου, οπότε αρχίζω να μετακινώ έπιπλα ώστε να φέρω το κρεβάτι στην μέση του δωματίου και να κάνω χώρο για χημικό πόλεμο. Όμως μέχρι να πιάσω το εντομοκτόνο ο εχθρός έχει εξαφανιστεί και περνάω το επόμενο μισάωρο ξεσηκώνοντας όλες τις πιθανές κρυψώνες και ψεκάζοντας το πάτωμα και τις γωνίες χωρίς αποτέλεσμα.

Σε αυτή την φάση το μόνο που μου μένει είναι να παραδεχτώ την ήττα μου. Μετατρέπω το κρεβάτι μου σε καναπέ, κάνοντας το δωμάτιο να φαίνεται αρκετά μεγαλύτερο, σε μια προσπάθεια να δηλώσω στον νέο μου συγκάτοικο ότι υπάρχει αρκετός χώρος και για τους δύο και δεν είναι ανάγκη να συνεχιστούν οι εχθροπραξίες το βράδυ που θα πέσω για ύπνο οκ;

——————————————-
*τα δύο λ δηλώνουν παρατατικό, καθώς ξεπρόβαλλε για αρκετή ώρα, συγκεκριμένα όση ώρα παίρνει σε έναν μισοκοιμισμένο ενήλικο homo sapiens να τραβηχτεί πίσω, να ρουφήξει μια γουλιά φραπέ, να γουρλώσει τα μάτια και να αναφωνήσει “πω ρε πούστη!”

κουκουλοφόροι

Το διασκεδαστικό με την υπόθεση της κουκούλας δεν είναι τόσο το ενδεχόμενο να αντιμετωπίζει ποινές κακουργήματος ο μοτοσυκλετιστής που παραβιάζει το stop επειδή το κράνος “κρύβει τα χαρακτηριστικά του”, όσο η εμφανής αδυναμία της κυβέρνησης να επιτύχει τον επιθυμητό στόχο κρατώντας τα προσχήματα.

Ακόμα κι αν πρόκειται απλά για παιχνίδι εντυπώσεων, ο στόχος παραμένει η καταστολή των μαζικών αντιδράσεων που κορυφώθηκαν τον περασμένο Δεκέμβρη.

Η κατηγοριοποίηση των εξεγερμένων σε νομοταγείς πολίτες με μνήμη χρυσόψαρου, άρα και πιθανούς μελλοντικούς ψηφοφόρους, και μπαχαλάκηδες οδηγεί στην αστεία πλάνη ότι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο κατηγορίες είναι το αξεσουάρ που φοράει όποιος “φοβάται να δείξει το πρόσωπό του όταν διαμαρτύρεται” (όπως επίσης και όποιος θέλει να προστατεύσει τα αυτιά του από το κρύο).

Ξεκινάει, λοιπόν, ένα κυνήγι μαγισσών χωρίς την δυνατότητα να οριστεί από πριν τι σημαίνει μάγισσα, όχι τόσο επειδή οι μάγισσες δεν έχουν κάτι να “ξεχωρίσουν” από τους υπόλοιπους, αλλά επειδή η παραδοχή ότι ο στόχος των προτεινόμενων μέτρων είναι όσοι εκδηλώνουν παραβατικές συμπεριφορές με πολιτικά κίνητρα αποτελεί ταμπού. Έτσι αλλάζουμε τον όρο πολιτικά κίνητρα με την χιλιοπαιγμένη από τα ΜΜΕ κουκούλα και πανηγυρίζουμε τη νέα κωμική επιτυχία του θιάσου μας.

Thick people #2: Occam’s razor vs an army of Amazons

Disclaimer

Θέμα συζήτησης

Η αιτιακή σχέση της ονομασίας των αμαζόνων και του Αμαζονίου.

Επιχείρημα

Το όνομα του ποταμού Αμαζονίου είναι μια ακόμα απόδειξη ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν περιορίστηκαν στις μεσογειακές αποικίες τους. Έφτασαν μέχρι την Ν. Αμερική. Η συλλογιστική είναι:

1. Κάποιος ονόμασε ένα ποτάμι στην Ν. Αμερική Αμαζόνιο πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια.

2. Εκεί ζούσε μια φυλή με γυναίκες πολεμίστριες.

3. Η φυλή αυτή, τι πιο λογικό, ονομάστηκε Αμαζόνες.

4. Οι Έλληνες έφτασαν στα λημέρια τους πριν από χιλιάδες χρόνια.

5. Ο Ηρακλής έκλεψε τα αξεσουάρ τους στα πλαίσια ενός άθλου που του ανέθεσαν οι Θεοί.

6. Το περιστατικό απαθανατίστηκε μέσα από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

Η λεπίδα του Occam και μια στρατιά από ημίγυμνες Αμαζόνες

Ομολογώ ότι ο συγκεκριμένος συνομιλητής (thick person #2) είναι ο αγαπημένος μου. Οι παραλογισμοί που έχω ακούσει από αυτόν είναι εντυπωσιακοί και αποτελούν υποδείγματα ανορθολογικής σκέψης. Στη συγκεκριμένη συζήτηση έτυχε να μην έχουμε διαθέσιμο ίντερνετ ώστε να του δείξω αυτό το link και να μπουν τα πράγματα στην σειρά τους. Είμαι αρκετά βέβαιος ότι αν το είχα κάνει, το επιχείρημα απλά θα μετατρεπόταν σε κάτι ακόμα πιο εξωφρενικό (πχ οι αρχαίοι Έλληνες είχαν internet και αγόραζαν περικεφαλαίες από το amazon.com).

Το ενδιαφέρον σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι να αντικρούσεις ένα τόσο βλακώδες επιχείρημα αλλά να το μελετήσεις. Κι εδώ μπαίνει ο Occam και η λεπίδα του. Πρόκειται για μια φιλοσοφική ιδέα που συμπυκνώνεται στην φράση “όσο πιο απλή εξήγηση τόσο καλύτερη”. Επειδή είμαι σκράπας με την φιλοσοφία, θα το αντιμετωπίσω ως ένα εργαλείο για αποτελεσματικό risk management, δηλαδή αν έχω ένα πλήθος από διαθέσιμες εξηγήσεις, ο ασφαλέστερος δρόμος για να κάνω την επιλογή μου είναι να βρω ποια από αυτές στέκει με τις λιγότερες δυνατές παραδοχές. Δεν θα ήταν risk management ωστόσο αν δεν υπήρχε ρίσκο, δηλαδή ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο κάποιες φορές θα κάνω λάθος.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, και φαντάζομαι οποιοσδήποτε εγκέφαλος σε κάποιο βαθμό, έχει ενσωματωμένη μια λεπίδα του Occam που λειτουργεί χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Για παράδειγμα, αν ακούσεις τον ήχο της βροχής η πιο απλή εξήγηση είναι ότι βρέχει, δεν είναι όμως η μοναδική. Θα μπορούσες να ακούς τον ήχο από το το εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο εκατομμυρίων μικροσκοπικών ανθρωπακίων να τρέχουν. Η δεύτερη εξήγηση κάνει τις περισσότερες παραδοχές (ότι υπάρχουν μικροσκοπικά ανθρωπάκια και τρέχουν κάτω από το σπίτι σου) και γι’ αυτό φεύγοντας θα πάρεις ομπρέλα και όχι φωτογραφική μηχανή. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μηχανή αναγνώρισης προτύπων που τα χρόνια της εμπειρίας πάνω σε έναν πλανήτη που βρέχει συχνά και τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια βγαίνουν σπάνια στην επιφάνεια την έχουν οδηγήσει να συνδέει τον συγκεκριμένο ήχο με την βροχή.

Η μηχανή αυτή μπορεί να αποτύχει με δύο τρόπους. Είτε να χασει ένα πρότυπο που υπάρχει είτε να αναγνωρίσει ένα πρότυπο που δεν υπάρχει. Η πρώτη περίπτωση μπορεί να σε σκοτώσει (αν περιμένεις ότι άδειος δρόμος από αριστερά σημαίνει περνάς απέναντι, ξεχνώντας ότι βρίσκεσαι στην Αγγλία) αλλά η δεύτερη έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Όταν κοιτάζεις την καυτή άσφαλτο και βλέπεις νερό για παράδειγμα. Το θερμό στρώμα αέρα πάνω από το έδαφος προκαλεί διάθλαση στο φως, με αποτέλεσμα στο μάτι να φτάνει η αντανάκλαση του ουρανού αντί για το χρώμα της άμμου. Οι πραγματική εξήγηση του φαινομένου είναι αρκετά πολύπλοκη, με αποτέλεσμα το Occam’s Razor Chipset να αποφασίζει  ότι αφού βλέπεις ουρανό στο ύψος των ποδιών σου υπάρχει νερό που αντανακλά την εικόνα του.

Επιστρέφω, λοιπόν, στον συνομιλητή μου. Ο οποίος τις τελευταίες δεκαετίες εκπαιδεύει τον εγκέφαλό του να αναγνωρίζει το εσφαλμένο πρότυπο των απανταχού παρόντων και παντοδύναμων αρχαίων Ελλήνων. Και με αυτόματο πλέον τρόπο (κάτι που βρίσκω πραγματικά αξιοθαύμαστο και στέκομαι απέναντί του με δέος) εξηγεί την ονομασία του Αμαζονίου με τα έξι εξωφρενικά σημεία που προανέφερα και όχι με τα απλούστατα:

1. Κονκισταδόροι φτάνουν σε ένα μεγάλο ποτάμι στη Ν. Αμερική.

2. Τους τσακίζει αναπάντεχα και ντροπιαστικά μια φυλή που βάζει τις γυναίκες να πολεμάνε.

3. Η ιστορία εντυπωσιάζει τον αυτοκράτορα, πίσω στην Ευρώπη, και του θυμίζει κάτι που είχε διαβάσει όταν ήταν μικρός.

4. Ονομάζει το ποτάμι που έγινε η σφαγή Αμαζόνιο.

Thick people #1: Thermodynamics of homophobia

Disclaimer

Θέμα συζήτησης
Η ομοφυλοφιλία είναι “αμαρτία”.
Εφόσον δεν είναι δυνατό να αντιτάξεις επιχείρημα στο “επειδή έτσι λένε οι Γραφές” αγνοήθηκε κατά τη συζήτηση η θρησκευτική προέκταση του θέματος και ζήτησα να αλλάξουμε την λέξη αμαρτία με μια λιγότερο φορτισμένη λέξη. Ας πούμε λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κατακριτέα, ή ανήθικη. Όμως, βγάζοντας απ’ έξω την θρησκεία, πως μπορείς να κρίνεις ως ανήθικη μια πράξη που αποσκοπεί στην προσωπική απόλαυση αυτού που την πραγματοποιεί χωρίς να καταπατά κάποια δική σου ελευθερία; Τι σε νοιάζει τι βάζει ο καθένας στην κωλοτρυπίδα του;

Επιχείρημα
Αν όλοι αρχίσουν να γαμιούνται παρά φύση το ανθρώπινο γένος θα σταματήσει να αναπαράγεται και τελικά θα εκλείψει.

Η θερμοδυναμική της ομοφυλοφοβίας
Κατ’ αρχάς, το επιχείρημα που έθεσε ο συνομιλητής μου θα μπορούσε εύκολα να αγνοηθεί ως ηλίθιο και αβάσιμο, όμως υπάρχει λόγος που ασχολούμαι με αυτό, πέρα από το fun της υπόθεσης που είναι η βασική μου επιδίωξη. Αυτό το επιχείρημα βρίσκω τελικά να είναι η βάση σε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού ή ιδεολογίας που στηρίζεται στον φόβο του διαφορετικού. Οι Εβραίοι πάντα χρειάζονται μια συνωμοσία παγκόσμιας κυριαρχίας για να γίνουν μισητοί, οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές, μας γεμίζουν τα σχολεία και μας γαμάνε τις γυναίκες και σε 10 χρόνια δεν θα βρίσκεις Έλληνα στο κέντρο της Αθήνας, η αποποινικοποίηση του χόρτου θα μας κάνει όλους τοξικομανείς και πάει λέγοντας. Έτσι και οι ομοφυλόφιλοι, κυριαρχούν στα ΜΜΕ, διαβρώνουν την κουλτούρα μας, προσελκύουν νέους στις παραφύση συνήθειές τους και πλησιάζει η στιγμή που το είδος μας θα εκλείψει σε μια παρτούζα παγκόσμιας κλίμακας.

Το σημείο που χωλαίνουν οι θεωρίες αυτού του είδους δεν είναι τόσο η εξωπραγματική κινδυνολογία τους όσο το γεγονός ότι οι υποστηρικτές τους αδυνατούν να αποστασιοποιηθούν και να συνειδητοποιήσουν ότι ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ιδιότητα-συνήθεια εμφανιστεί σε όλον ανεξαιρέτως τον πληθυσμό θα οδηγήσει στην καταστροφή.

Βλέποντας την ανθρωπότητα ως ένα σύνολο από άτομα στο οποίο οι διαφορετικές συνήθειες, συμπεριφορές και τρόποι θεώρησης του κόσμου είναι τόσες όσες και τα άτομα, στο μυαλό μου έρχεται η απλοϊκή αναλογία με ένα κλειστό θερμοδυναμικό σύστημα, μια κατσαρόλα με νερο στην οποία τα μόρια κινούνται με χαοτικό τρόπο και η συχνότητα και ένταση των μεταξύ τους συγκρούσεων (αλληλεπιδράσεων) καθορίζει και την θερμοκρασία του συστήματος. Κάτω από την κατσαρόλα βάζω ένα καμινέτο που ρυθμίζει την ενέργεια των μορίων και από πάνω έναν σούπερ-επιστήμονα που είναι ένας απλός τυπάκος με ρόμπα και γυαλιά με την σούπερ ιδιότητα να αγνοεί την αρχή του Heisenberg και να καταγράφει ταυτόχρονα την θέση και την ταχύτητα ενός μόνο σωματιδίου. Αν ο σούπερ αυτός τυπάκος αρχίσει κάποια στιγμή να φωνάζει πανικόβλητος “ΜΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, ΑΝ ΟΛΟΙ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ!” προφανώς πρέπει να προσλάβουμε άλλον σούπερ-τυπάκο για τη δουλειά, με μοναδικό κριτήριο να είναι σούπερ και να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι επειδή το ΕΝΑ μόριο που παρατηρεί πηγαίνει κάπως, δεν σημαίνει ότι όλα θα πηγαίνουν έτσι (ή αντίστροφα ούτε αυτό το κάπως συνιστά την αποδεκτή συμπεριφορά και για όλα τα υπόλοιπα σωματίδια του συστήματος). Με λίγα λόγια, αν αύριο γίνουμε όλοι πούστηδες και λεσβίες, το ανθρώπινο γένος δεν έχει πολλές ελπίδες. Το ίδιο όμως θα γίνει αν από αύριο και μέχρι η τελευταία γόνιμη γυναίκα στον πλανήτη συμπληρώσει τον κύκλο της αρχίσουμε όλοι να γαμάμε με τον πατροπαράδοτο χριστιανικό τρόπο, χωρίς καπότα και με σκοπό την τεκνοποίηση. Όσοι γλιτώσουν από τα αφροδίσια σε 10-11 μήνες θα λιμοκτονήσουν. Πρώτο χρήσιμο συμπέρασμα, λοιπόν, η κινδυνολογία αυτού του είδους μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί και για την πιο απλή και ηθικά άμεμπτη συνήθεια.

Η ύπαρξη ωστόσο μιας συνομοσίας, αποτελεί ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να σταθούμε. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες, κάποιοι θέλουν να μας ελέγξουν, να μας αλλοιώσουν και εν τέλει να μας καταστρέψουν. Έτσι, ο κίνδυνος να γίνουμε όλοι πούστηδες γίνεται λιγότερο απίθανος από τον κίνδυνο να βρει γυναίκα να γαμήσει (και να γκαστρώσει) και ο τελευταίος μπάκουρας, γιατί κάποιοι κινούν τα νήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Στο σύστημα μπαίνει ένας δαίμονας, ο δαίμονας του Maxwell με σκοπό να καταρρίψει τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο. Να πολώσει τον πληθυσμό, ώστε να αποκτήσουν όλοι αποκλίνουσες συνήθειες. Το πρόβλημα με τον δαίμονα του Maxwell δεν είναι ότι είναι αδύνατη η ύπαρξή του, γιατί δεν είναι, αλλά ότι απαιτεί μια πηγή ενέργειας έξω από το κλειστό σύστημα που μελετάμε. Έξω από το σύστημά μας όμως, εφόσον μιλάμε για την ανθρωπότητα, μπορεί να είναι μόνο μια θεϊκή ή εξωγήινη δύναμη. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι μεγάλες συνωμοσίες έχουν από πίσω έναν πολιτισμό από τον Σείριο, μια θεότητα ή μια ομάδα που το όνομά της αρχίζει με κεφαλαίο γράμμα ώστε να υποδηλώσει μυστηριώδεις γνώσεις και δυνάμεις. Συνεπώς μια συνωμοσία σε παγκόσμια κλίμακα κινείται στο πεδίο της θρησκείας (ή μαγείας) άρα ανάγεται στο επιχείρημα “επειδή έτσι λένε οι Γραφές” και είπαμε από την αρχή ότι δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τέτοια επιχειρήματα. Δεδομένου ότι ο ήρωας της κουβέντας (thick person #1) δηλώνει άθεος, το τελευταίο επιχείρημα τον στέλνει στο τελευταίο οχυρό, την ατάκα με την οποία γνωρίζω εξαρχής ότι θα καταλήξει η συζήτηση: “για να τους υπερασπίζεσαι θα ‘σαι ένας απ’αυτούς”.